AN BE AN

Kime sorsan ismini Frida, Diego, Nazım, Vera
Anlamsızlaşıyor şehirler
Bu denli harap edilmişken yürekler görüyor serap
İnkara mahal yok bu ruhum kadar kara
Ne büyük sahtelikler barındırdı hayat
Mesela cümleler güzelim, cümleler yalan
Mesela beni bugün gören gözüm bir yalancı
Ben geçmişimde yaşıyorum bu çizgisel zaman
Şu hayat mefhumuna uymuyorsam çok mu
Çokluk olan yerde zaten bir gariplik yok mu
Çocukluğumu dövdüler ben ağlamadım, yoktum
İstediğimi alamadım ve gücendim sen yoktun
Korkarım bir uyumsuzluk hasıl oldu
Onca hiçlik içindeyken ruhu inkarlara boğdum
Bu da benim gibi bir ziyanı doğurdu
Sevilmemiş bir insan ha varmış ha yokmuş

Sen geçerken içinden bu sokakların
Ben seni gördüm sana baktım an be an
Hiç görmüyor gözleri sanki perde bana
Yağmıyormuş gibi davranıyor yağmura


Ey benim matemimin çıkış noktası
Sen bu kainatı hücre kılan gardiyan mısın
Geliri kapkara bir yastan ibaret
Bir ömür bitmeyecek zor koşullu vardiyam mısın
İstirham ederim bir nefes müsade
Çok yorgunum ve bunu söylemek çok zor durum
Kulak vermeye ne söylesen de nafile
Hiç kimse uymuyor şu sevgi denen tarife
Bir vakitler sanardım gülümsemek marifet
Gülümsemek çileymiş tecrübeyle sabit hep
Hiç kimse adımlarını yeltenmiyor takibe
Nezaketen dahi dokunmuyor kalbine
Korkarım bir umut yeşertecek kadar yaşam gücüm yok artık
Güvensiz ve zamansız hislerim duman altı
Sokak lambasının dibinde ben boş bir karartı
Bir karartıyım sadece hiç bakmadığın